Ek en manlief maak ‘n gedenkbord

Ek en manlief is Saterdag na Irene Mark om bietjie te gaan kyk wat daar aangaan.

Maar, ook omdat dit sy verjaarsdag was. Hy wou soontoe gaan omdat ons al twee keer tevore onsuksesvol daarheen is.

Die eerste keer het die bordjie gelees dat die volgende mark ‘n spesifieke Saterdag gaan wees. Ons was, omdat ‘n vriend vertel het dat die mark op ‘n Sondag is, een Sondag na kerk daar. Geen geluk, maar ons het die Clay Cafe ontdek … en daar het kleinseun ‘n spaarvarkie geverf. Vervlaks mooi, waarna dit ingegee is om gebak te word. Mens gaan haal dit so twee weke later, om verstom te staan in hoe die kleure dieper geraak het tydens die bakproses.

Die tweede keer is ons op ‘n Saterdag soontoe, net om te hoor dit is elke eerste en laaste Saterdag van die maand. Ons was op een van die ander Saterdae daar.

En so is ons op sy verjaarsdag soontoe, die keer wel die laaste Saterdag van die maand.

Op pad oortuig ek manlief dat ons by die kleikafee iets gaan bak waarvan hy sal hou. Iets om sy verjaarsdag te onthou.

Hy wou nie, die kos was volgens hom die vorige keer nie lekker nie. Maar, nadat ons deur die markie is, is hy tog honger. En nie lus om die Rooi Stoor te probeer nie. Ons kan maar kleikafee toe gaan … kry ek my sin.

Dit was absoluut heerlik!

Ek en manlief is nie kunstig nie, het maar op tegnieke staatgemaak soos om plakkers met hartjies en sterretjies te plak, sponsprentjies op te druk, en te probeer om met ‘n bord en plakgoed ‘n redelike reguit lyn te trek om rande te maak.

Toe ek weer sien, is manlief ingeleef in sy kuns. Besluit hy oor kleure, stuur hy my om nog kleure te gaan haal. En druk hy die M in die middel, met die datum onderaan in sy eie handskrif geskryf.

Selfs besluit dat daar 64 kolletjies op die rand moet wees, een vir elke lewensjaar wat verby is. Hoe oulik is dit nie?

Hier is ons ongebakte bord wat op die tafel gaan staan om ons te herinner aan een van die lekkrste verjaarsdagpersente wat ons nog gemaak het.

Hoe was die kos? Lekker dink ons. Kan nie onthou nie, was eerder gepla toe die kos voor ons neergesit is. Drie ure lank daar gesit en verf en vergeet van die wêreld om ons. Dit was heerlike rustyd. Ons kan dit aanbeveel.

Die seeprentjies? Ek wou in Stilbaai laat staan. Manlief sê nee, dit bly waar ons is. Heerlike herinneringe aan ‘n heerlike dag.

Ons het die middag saam met seun, kleinkind en skoondogter hier by die huis gebraai. En so lekker met kleinseun gespeel. Hy is ougat!

Dollatjie het die aand gebel, met haar seuns om haar. Om oupa geluk te wens.

Ai, mens verlang so na hulle op verjaarsdae, want dit is nie meer moontlik om saam te wees op die dae nie. Amper so erg asof hulle oorsee sou gaan woon het.

Maar, tog beter omdat dit nie ‘n arm en been en baie ure kos om by hulle uit te kom nie. Net beplanning. Want ons raak ouer, dit sou erg gewees het.

Ek deel foto van die bord sodra dit gebak is.

Die kleure is dan baie dieper as wat dit nou wys. Want ons het wil gegaan. Van navy tot maroon tot dieprooi tot heldergee. En nou lyk d9t so sag en rustig …