My “coke” drup stadig in …

Ek voel al langer as wat ek kan onthou moeg. Lusteloos. Kragteloos. Sommige dae te moeg om regop te staan. Ek was al by verskeie dokters daaroor, maar nie een van hulle het oorweeg om ‘n eenvoudige bloedtoets te doen nie.

Selfs gedink ek is vol iepiekonders. En senupille voorgeskryf. Wat ek natuurlik nie gedrink het nie. Want as ek eers op die pille se pamflette lees dat dit vir ernstige geestesgesondheid voorgeskryf word en verslawend kan raak, het ek doodeenvoudig nie my mond daaraan gesit nie.

Ek is nie ‘n senuwee-wrak nie, ek voel te moeg om iets te doen. Lees ek vandag ‘n stuk oor dokter wat die drups oorsee begin doen het. Sowaar, ek is nie wêreldwyd alleen nie. Dit is dokters se algemene ding om senupille voor te skryf as vrouens kla oor algehele moegheid!

Ek en manlief het in Kuruman in die laaste maand positief vir SARS-CoV-2 geregistreer. Die virus wat vir die pandemie verantwoordelik is. Ons was so gelukkig om by ‘n perdedokter uit te kom. Ondersoek manlief en skryf vir my selfde medisyne voor. Wat slegte newe-effekte gehad het.

Terug in die stad is ek en manlief vir ons vir slapeloosheid na ‘n dokter toe. Want o ja, het ek vergeet om te noem? Dit word mos covid imsomnia genoem. As mens sukkel om te slaap. Ek kan verstaan dat ons lywe in twee weke nie meer die verskil tussen dag en nag verstaan het nie. Sy het melatonien voorgeskryf, ‘n pilletjie wat jou lyf weer in siklus kry.

Ek het sommer ook vir haar gevra wat ek kan doen om die probleem rondom my alewige moegheid op te los. Die permanente moegheid. Want ek het haar duidelik laat verstaan dat ek dit lank voor covid gehad het.

Sy het gevra of ek my yster al laat toets het.

En nee, ek het nog nooit nie.

Die toets is gedoen en sy het my met die uitslag gebel. Een van twee dokters wat mens met uitslae terugbel. Ander verwag dat jy hulle bel, maar wanneer? Want hulle het mos ander pasiënte by hulle.

Die uitslag het nie vir my veel beteken nie. Ek het geen idee gehad wat ystertellings moet wees nie. Volgens haar was myne grond laag. Ek gaan nie syfers noem nie, want ek is moeg daarvoor dat mens se gesondheid deesdae so in die openbaar bespreek word.

Jy moet vir almal vertel dat jy die virus gehad het. Of met iemand met die virus in aanraking was. Moenie my verkeerd verstaan nie, ek dink dit is noodsaaklik. Nou wonder ek net of mens daarop kan aandring dat mense met siektes soos TB en VIGS en ander aansteeklike siektes jou op hoogte van hulle mediese probleem moet bring? En hoe dit vir hulle gaan wees as elke nuusberig hulle die hele dag aan die sterftesyfers van die bepaalde siekte herinner. Morbied, is dit nie?

Ierdergeval.

Ysterpille alleen gaan nie my probleem oplos nie, ek moet ingaan vir ‘n ysterdrup. Ek is nie seker wat die regte woord is nie, maar ek hou van drup. Die swart medisyne drup in ‘n klein buisie, dan deur ‘n dun pypie in my aar in.

Ek het oor die drup opgelees en besluit dat ek eers die ysterpille gaan toets. Want daar kan ernstige newe-effekte wees. Ek wou eers my verjaarsdag vier, maar toe ek my hoogsopgeleide suster, wat in ICU spesialiseer bel, word ek opgekommandeer om dadelik te gaan. Moes gegaan het toe ek die uitslag gekry het. In die ou tyd moes mense wie se yster so laag is bloed ontvang. Tans word die drup as die veiliger keuse beskou.

Ek dink ek sou – as ek kon kies – wel die drup kies. Dit voel net veiliger om die mengsel in my eie aar te sien ingaan as ‘n ander mens se bloed.

Dus het ek die kliniek, wat 24/7 beskikbaar is, gebel. Die afspraak vervroeg na die dag voor my verjaarsdag en nie daarna nie.

Ek kan nie regtig in woorde uitdruk hoe gespanne ek oor die proses was nie. Ek weet dit is nie seer nie, maar ek vrees sowaar die naald wat in my aar gedruk word om die vloeistof in te laat. Maar ek was verniet so bang, die susters is dierbaar. Kom maak elke 15 minute seker dat my bloeddruk reg is. Myne het eers geval en toe besluit dat sy baie daarvan hou. En rustig gebly.

En ek is so gelukkig om te kan getuig dat my arm nie blou is nie. En die aar is twee keer gepop, een week uitmekaar.

Ek kan dit egter aanbeveel. ‘n Week na die drup het ek in die spieël gekyk en ‘n ander ek gesien. Een wie se wange en gesig nie meer grys lyk nie, maar rosig pienk.

Die suster noem dit my coke drup.

En ek moes net lag.

Dit lyk soos Coke in die sakkie. Ek spot toe dat dit gelukkig nie kokaïen is nie. En sy lag. So gelukkig gaan jy nie wees nie. En ek lag, dankie, maar nee dankie. Want dit is een gevoel wat ek nooit wil voel nie. Om glad nie in beheer van myself te wees nie.

Intussen het ek geleer watter kos yster in my bloed gaan sit. Want dit is noodsaaklik omdat daar te min rooi bloedselle is om suurstof ordentlik na die organe te dra as ystervlakke so laag is. Ek het ook nie drie ure in ‘n dag om in ‘n kliniek te gaan lê dat yster in my are indrup nie.

Ek eet beet, baie daarvan. Wat natuurlik onaangename verrassings in die badkamer gee as alles enige kleur tussen pienk, donkerpienk en maroon is.

Dan het ek begin om beeslewer te eet – dit is blykbaar beste vorm van yster. En Seegogga, dankie vir die raad oor Checkers se skilpadjies.

Ek het gaan koop. Twee pakkies met ses elk. En ek wurg dit in. Braai dit nou in ‘n kokosneutolie met baie knoffel en gemmer en paprika en borrie om die smaak en veral die reuk te probeer verdoesel. Ek het maar lewer gaan koop om self in koekies te verander, sodat ek dit so goed kan geur dat ek niks kan ruik nie. Die tekstuur sit my darem nie ook af nie …

Ek kook eiers en eet dit. Ook boompies (brocolli) en rosyne en gedroogde appelkose en pruimedante.

Iewers moet ek net seker maak dat die twee druppe genoeg was …