Die Groot Trek …

Ek het al vertel dat ons op 5 Maart 2020 in Öskemen geland het. Met vier slegs groot tasse, drie handbagasietasse en Thermie in haar drasak. Slegs dit wat daarin kon pas, is saam met ons na Qazaqstan. En natuurlik die bietjie wat in my handsak kon pas.

Toe ons na ‘n maand van die een woonstel buite die stad na die een in die stad trek, was die trek effens groter. Drasakke vol kruideniersware en skoonmaakgoed moes saam. En ons het sommer die nuwe jasse en skoene teen die koue gedra.

En nou is die trek veel groter as wat ek gedink het dit sal wees.

Manlief het intussen ‘n biltongmaker van SA af gebring en ‘n swart ysterpot om potjiekos te maak. Toe moet hy ‘n gereedskaskas hê, een waarin boute en moere en skroewe en so aan gebêre kan word. Want hy is my “handy man” en hy kan alles regmaak wat breek. Goed dan, amper alles. Hy moes ook ‘n groot plastiese kas koop waarin hy al sy goed kon bêre op die buitestoep. Braai, kampstoele, ens. Die kas kom nou handig te pas, ons kan baie goed maklik daarin vervoer.

Ek moes ‘n naaimasjien kry, want wat is ‘n vrou sonder ‘n naaimasjien? Hier in Öskemen het ek dan ook die verrassing van my lewe gekry. Hier is nie materiaalwinkels soos ek dit ken nie. Goed dan, in SA raak dit ook so met tyd weg, maar ek kon in Roodepoort na een van verskeie winkels gaan om te koop wat ek nodig het.

Ek moes ‘n worsmasjien kry. Want ons twee moet wors braai en ek en manlief moes leer hoe om dit te maak. Ons kan nou, die Qazaqs dink so. En ons Suid-Afrikaanse kennisse dink ook so. Dit sal egter eers geloofwaardig wees as my pa en ma ook so dink. Ek dink egter hulle sal. Ons twee is baie kieskeurig oor wors.

Hier is daar twee winkeltjies met beperkte keuses materiaal. Gare in ‘n probleem, my gunsteling Seralon is nie hier te koop nie. Dus moes ek intussen materiaal en gare en kant en lint saambring as ek van SA af terugkom.

Van twee naweke gelede af begin manlief pak. Al sy skoene en klere wat nie die week gedra gaan word nie, is gepak. Ek is besig om ‘n hoofstuk klaar te maak, en staan maar gereeld op om seker te maak dat ek nie ook gepak word nie. Ek is seker ek sal gepak word as ek lank genoeg stilsit.

Intussen moet ek saam Metro toe, ons kort nog tasse. Een grote vir ons elkeen en een handbagasie ook. Die tasse wat ons hierheen gebring het, het te min geraak. En mor dat ek nie nog tasse nodig het nie, my klere en skoene is nie so dik en swaar soos syne nie. Hy sê dat ek meer tasse as hy gaan nodig hê. En ek kyk die saak maar so uit.

As hy dan wil koop, moet hy. Maar ek gaan die kleur die kleur kies. Geen swart tasse vir my nie. Dankie, maar baie dankie, daarvan het ek genoeg gehad. Hierdie tasse het effens silwer in hulle om uitgeken te word. O ja, en sakkies aan die bokant, meer as een. Nog ‘n manier om die tasse uit te ken.

Het jy al so by die band gestaan en wag vir jou tas? En elke liewe een wat verbykom is swart. En lyk soos joune?

Dit help darem effens om linte om die tasse se handvatsels te sit. Maar as die tas boudkant na jou gedraai is, sien jy die linte nie sommer nie. Ons rooies het al erg uitgerafel, moes intussen met goues oor die weg kom. Wat toe nie so maklik te sien is nie.

Dus staan ek by die band en wag. Kyk ek soos daai grappie oor die polisielig. Links, regs, links, regs soos wat de tasse aankom. Want ek wil ook nou nie aan iemand anders se tas vat nie. Dus moet ek maar so probeer seker maak dat dit nie my tas is wat aankom nie. As ek nou nie die lint sien nie. En dan weer kyk soos hy verbygaan dat ek nie my lint gemis het nie. Frustrerend. As lughawens ‘n onlosmaakbare deel van jou lewe geraak het …

Pak wou ek nog nie pak nie. My klere hoef darem nie twee weke lank in tasse te staan nie? Dit gaan kreukel. Dan moet ek alles daardie kant of was of stryk. Buitendien, ek haat dit om in ‘n gepakte huis te probeer leef.

Intussen pak manlief my kombuis, alles wat ons by gekoop het. En so land die bakkies waarin oorskietkos gepak moet word, in ‘n toegeplakte boks. Ook die klitser waarmee ek pap roer, die broodmes, die sakkies waarin ek kos moet sit en die ritssakkies ook.

As ek die masjien aansit om te was, is daar te min goed. Glase is gepak, koppies is gepak. Alles is gepak. Behalwe die breekware wat aan die woonstel behoort. Tog is dit in ‘n mate lekker om te sien hoe die goed om te was al minder raak.

Sondag begin ek toe pak. Want manlief se tasse is te min vir sy klere en hy loer verlangend na myne. En ek het baie. Volgens myself. Drie grotes, drie kleintjies. Ek het nie soveel nodig nie. Dat ek tog net pak dat hy sien dat hy van my tasse kan gebruik.

Toe is my tasse nie so baie nie.

Die wintersjasse en winterstewels maak een groot tas tot oorlopens toe vol. Ek het Desember baie koud gekry. En dit was blykbaar ‘n matige winter.

My mussies en serpe wat ek so ewe lustig nie gebrei het, maar een hele klein tassie vol. Het ek regtig soveel goed gaan staan en brei?

My wintersykouse en langbroeke en pare wintersokkies en baadjies vir die lente en herfs maak een hele groot tas tot oorlopens toe vol. Saam met die rok wat ek vir die Qazaqtroue gekoop het. En vessies en langbroeke wat as onderbroekendien as dit -38 grade Celsius word.

Toe bly net my nuwe groot tas en nuwe handbagsietas oor. En dié word volgemaak met langbroeke wat ek in SA gaan koop het omdat klere hier besonder duur is. En toe ek weer sien, moet my stewels en tekkies en verskeie pare skoene wat van SA af gekom het, in ‘n boks gepak word.

My tasse was te min. As dit nou ekkke was, het ek dit onder manlief se neus gevryf dat ek toe reg was, ek het te veel tasse. Manlief glimlag egter net, hy het van beter geweet. Hoef my nie te oortuig dat ek ‘n baie groot aandeel aan die Groot Trek het nie.

Want Groot is die trek inderdaad.

Ons het nou vir Dusty wat per vragmotor na Almaty geneem gaan word.

Ons het nou braaiers en braaigoed en potjies en biltongmaakgoed wat na Almaty moet gaan.

Ons het nou verskeie baadjies en jasse en baie pare kouse en skoene om na Almaty te vat. Dié is aangeskaf om te keer dat ons nie hier vries as ons buite kom nie. En my tone het bly vries tot ek die regte paar skoene kon kry met die regte beskerming teen koue. Ek wou verskeie kere skoene terugvat as hulle my vertel hoe goed dit is. En my tone kla dat hulle gaan breek en afval as ek hulle verder aan die koue blootstel.

Ons is dus vandag amper klaar gepak. Twee dae voor die goed op die vragmotor gelaai moet word. Amper ‘n week voor ons Maandagoggend op die vliegtuig klim.

En ek moet manlief krediet gee. Hy het goed beplan, ek sou holderstebolder moes pak as ek nou eers begin pak. Om alles Vrydagoggend gereed te hê vir die Groot Trek na die Groot Stad. Almaty.

Hoe kan ek vergeet dat Dusty die Groot Trek selfs groter maak? Sy is mos soos ekke, skoeisel nodig vir elke seisoen. Dit is nie net ons wat winterskoeisels moes kry nie. Sy moes ook. En ek het al vertel hoe hare lyk. In die winter is sy “gangsta” Dusty met al die studs in haar winterbande.

Ek is nie seker hoe ek daaroor voel om in Almaty te gaan bly nie. Dalk sal die uitsien eers kom as ek die deur van hierdie woonstel agter my dig trek.

Want hier het ek en manlief ons tuisgemaak tussen mense wat ons glad nie verstaan nie. En na ‘n jaar weet hulle ook ons en Russies is nie maatjies nie. Dit is ‘n moeilike taal om aan te leer. Veel moeiliker ad wat dit vir my was om Duits op skool aan te leer. Of Zulu op Universiteit.

In Almaty gaan die drang om die taal aan te leer ook minder wees. Want daar kry mens gereeld die geluk dat iemand in die winkels of ‘n taxi-bestuurder jou wel sal kan verstaan.

En hier, aan die einde van hierdie briefie, voel ek vir die eerste keer die uitsien na Almaty in my gebeentes. Dalk omdat ek daar in baie restaurante vanaf ‘n Engelse menu kan kies wat ek wil eet? Maar, nee, ek weet waarom. Van daar af het ek twee vliegtuie nodig om by my mense uit te kom. En dit maak die reis ‘n dag tot ‘n dag en ‘n half korter. Soveel meer rede om na ‘n vlug uit te sien.

Minder lughawens om te trotseer. Minder sekuriteitsmanne wat nie verstaan dat manlief se knie die skandeers laat rooi skree nie. minder kanse om enige virus op te doen. Want almal word mooi netjies geskrop en gemuilband. Om mens gesond aan die ander kant te kry.

Foto: Naam van die stad: Алма-Ата (Siriliese alfabet se skryfwyse) = Almaty (ons alfabet), plek van die appels.

En skielik kom dit weer by my op. Qazaqstan het verskeie plekke wat mens aan ander dele van die wêreld herinner.

Hier is naby Öskemen ‘n plek in die berge wat Little Switzerland genoem word. Die nuwe hoofstad, Nur-Sultan, wat tot verlede jaar as Astana bekend gestaan het, word dikwels met Dubai vergelyk weens die nuwe wolkekrabbers van glas. En niemand praat daaroor nie, maar staan New York nie as die groot appel bekend nie? Wel, hier is Almaty die stad van appels ….