Wat maak blogging anders as ander sosiale media?

Ek het hierdie blog op 15 Augustus begin. En vandag eers klaar gemaak. Nadat Toortsie gesê het dat ek haar tot ‘n inskrywing oor blogland geïnspireer het. Voordat ek hare lees. Om te kyk hoe ons twee en ander blogmaats oor blog voel.

Ek het nog altyd gedink dat blogging ‘n eensame ervaring is. Tog het ek so nou en dan my hand daaraan geslaan.

Jy dink aan iets wat jy graag wil deel, gaan sit voor jou rekenaar en begin tik. Tot jy klaar is. Lees weer en weer deur. Maak tikfoute reg. Dan publiseer jy dit. En kry sowaar foute as jy die een op die web lees. Dan gaan jy gou terug, maak reg, hoop niemand het al gelees nie.

Want jy wil dit so na as moontlik aan perfek hê. Om eendag as ek oud is weer te lees. Om te onthou.

Ek het aan die begin nie eens gekyk of iemand kommentaar lewer nie. Dit is mos nie my Facebookmuur waar mense op my woorde reageer nie?

Vir my was dit ‘n uitlaatklep. ‘n Plek waar ek my stories kan vertel. Manlief luister nie daarna nie, die kinders is ver en met hulle eie lewens besig. As hulle bel, wil ek hoor hoe dit by hulle gaan.

Hierdie is my wêreld waarin ek, soos dominee Kobus nou die dag oor sy brein skryf, my karakters laat optree. Soms baie persoonlik, ander kere meer objektief. ‘n Alleen wêreld.

Solidatory (wo)man. Wie sing dit nou weer? Eric Clapton wil na vore druk, ek sal moet gaan soek.

Maar hoe verkeerd was ek nie.

Ek noem ‘n paar dinge wat blogging soveel anders as enige ander sosiale media maak.

1. Ek het al verskeie vingerfoute gemaak, soms eers dae later raakgesien. Weet nie hoe dit gebeur nie, maar selfs in my doktorale proefskrif het ek en my prof, die dag toe ons dit oopblaai toe dit van die drukkers af kom, sowaar ‘n tikfout gesien. Nadat dit hoeveel keer geproeflees is. Dit gebeur net. Nog nie een keer het enige iemand my daaroor aangevat nie. Beledig nie.
2. Ander bloggers lees jou werk. In diepte. Lewer goeie kommentaar. Kommentaar wat wys dat hulle gelees het. En beslis verstaan. As my foon piep, geniet ek dit om te sien dat iemand van die plasing hou. Het nogal ‘n goeie deel van die oggend daaraan spandeer. Maar, hemel mens, as dit wys dat daar kommentaar gelewer is, vergeet ek van die stap, van vinnig stap, van die winkels, van manlief se kos. Dan moet ek gaan lees, ek kan nie wag om te sien wie vir my ‘n woordjie of tien gelaat het nie.
3. Die bloggers maak vriende. Nie soos Facebook-vriende nie, ook nie soos Twitter volgers nie, ook nie soos Pinterest delers nie. Hulle word vriende en vriendinne. Mense wat ek nog nooit ontmoet het nie. Die soort vriende en vriendinne saam met wie ek elke liewe dag wil kuier.
4. Ek het al een of twee ander platforms probeer, maar ek geniet WordPress die meeste. Daarom gebruik ek dit vir my blogging. Maklik, eenvoudig, vinnig en werk alte lekker op die selfoon as die rekenaar nie naby is nie. Wat ‘n oulike toep vir selfone!
5. Ek volg ander bloggers, kan nie wag as my foon piep en klik dat hulle iets geplaas het nie. En ek dink ek is besig om verslaaf te raak aan hulle stories, dit is beslis beter as storieboeke. Ek kan direk met die skrywers praat. En hulle met my.
6. Die belangrikste rede. Die towerinne. Hemel tog, is ek dankbaar dat ek die uitnodiging om deel van hierdie groep te word aanvaar het? Ek het nog altyd gewonder waarom ‘n groep vriendinne saam sal wil vakansie hou. Nou weet ek. Hierdie gemeensaamheid het ek nog nie in groepe in die weklike lewe ervaar nie. Nie dat blogland nie werklike lewe is nie, ons het nov nie in persoon ontmoet nie.
7. Die bloguitdagings. Ek, wat nie opstelle kon skryf nie, kry dit elke keer reg om ‘n storie te kan skryf. Op grond van die bloggers se uitdagings. Wie sou dit kon raai? Die towerinne s’n is selfs groter, daar moet dit deel van ‘n groter geheel vorm. En wankel die tor in my brein goed op sy doppie. Voordat ek waag om die knoppie te druk dat dit die wye wêreld ingestuur word.

Daar is nog so baie redes waarom ek dink dat die bloggemeenskap van ander gebruikers van sosiale media verskil. Die hoofrede is die betrokkenheid van lesers by die stories. Dit maak dit lekkerder as enige ander sosiale media.

Op Facebook hou mense van goed wat gedeel word, maar bly hulle stil. Daar word amper nooit kommentaar gelewer nie. Behalwe as ek ‘n blog deel. Dan gesels mense saam. Partykeer.

Op Pinterest kry ek kennisgewings dat iemand van my bord hou. Ek sou van kommentaar ook gehou het.

Op Twitter praat hulle ook nie saam nie, deel hulle jou woorde maklik. Al tel ek elke woord omdat daar ‘n beperking is, tel ek dit ook om nie iets te skryf wat teen my gehou kan word nie. Tog skrik ek elke keer my water en ligte weg as ek sien iets is gedeel. Gryp ek angstig my foon. Maak ek seker daar is niks wat ek liewer nie moes geskryf het nie. Want Twitter is maklik die gevaarlikste platform op aarde.

Daaroor sal ek in ‘n blog op sy eie skryf.

Hier weet mens ook nie altyd wie jou blogs lees nie. Daar is baie mense wat my lees maar nie kommentaar lewer nie.

Dan skrik ek half as hulle my raakloop of ‘n boodskap op Facebook lees dat hulle my blogs geniet.

Dit is seker hoe boekskrywers voel. Mens vergeet waaroor jy geskryf het. Nadat die ink uit die pen gevloei het. En droog geword het. As iemand dan uit die bloute sê dat hulle dit lees, wonder ek dadelik. Watter een?

Ek deel my blogs op Facebook. En baie mense lees dit deur daardie skakel, sien ek in die statistieke wat WordPress gee.

Want my blog is anders as ander mense s’n. Anders as die norm wat aanraai dat mens by een tema moet bly.

Hier deel ek my CV, want dit is makliker om dit so op datum te hou.

Hier deel ek selfrefleksies, wat persoonlik van aard is.

Hier neem ek aan bloguitdagings deel wat my brein uitdaag om uit die gemaksone te beweeg. Al moet ek stories vertel. En dan word dit ‘n riller, ek wat sommer vies raak as manlief ‘n bangmaakstorie op TV wil kyk, maak my medeskrywers bang met wat ek skryf …

Hier ontmoet ek regte egte mense. Wat ek nooit die voorreg sou gehad het om te ontmoet nie.

Hier raak ek weg in stories wat regte mense vertel.

Hier deel ek my reisjoernaal. Selfsugtig. Om eendag te lees as ek oud is. Om my aan hierdie mal besluit te herinner. Om tussen Qazaqs en Russe te kom woon. Wat my nie verstaan nie. Of liewe, wat my met moeite verstaan.

Hier kan ek die juffrou-kleed afgooi, hare losmaak en dink dat ek ook oulik is. Soms in elk geval.

As jy dadelik wil weet as ‘n nuwe een uitkom, kan jy die volg knoppie druk. Dit behoort self op te kom as jy nog nie volg nie. Of die vorm voltooi om per e-pos verwittig te word. Op foon moet jy afblaai om dit te kry. Op rekenaarskerms is dit aan die regterkant van die blog.

Lewer gerus kommentaar. Ek geniet hierdie in die lug gesprekke, deur tegnologie aangevuur, wat my hit isolasie bring. Om in Afrikaans te gesels.

Sjoe! Is dit dan die punt van hierdie inskrywing? Dat ek in Afrikaans kan gesels? In hierdie land waarin enkele mense Engels verstaan?

Moet wees. Want dit is presies wat ek mis. Afrikaans. Om in Afrikaans te kan gesels …

Foto: My dogter deel dit die week met my. Mens kan sover stap. Ons is darem nader, kan in Johannesburg of Pretoria begin. En in Qazaqstan eindig. Nou wel so hoog dat mens amper in Rusland is. Maar dit is net 10 000 km. Hoe lank sal mens daaraan stap?